من وصیتنامهای نوشتم، آن را در دفتر اسناد رسمی امضا کردم و به وکیلم ارائه دادم. اگر من بمیرم، نیمی از تمام پول، ماشینها و خانههایم متعلق به الهه و نیمی دیگر متعلق به مادرم است. خواهرم از این موضوع مطلع شد. او هنگام مراسم تشییع جنازه با من دعوا کرد. او به من گفت: «کسی که نیمی از همه چیز را به او دادی، حتی به مراسم تشییع جنازه پدرت هم نیامد. من و خواهرم دیگر هرگز با هم صحبت نخواهیم کرد. به همین دلیل است که مدتهاست منتظرم تا تو به آن مراسم بیایی.»
<font dir="auto" style="vertical-align: inherit;"><font dir="auto" style="vertical-align: inherit;">Bir vasiyet yazdım, noterde imzaladım ve avukatıma sundum. Ölürsem, tüm paramın, arabalarımın ve evlerimin yarısı Elha'ya, diğer yarısı da anneme kalacak. Kız kardeşim bunu öğrendi. Cenazede benimle tartıştı. Bana, "Her şeyini verdiğin kişi babanın cenazesine bile gelmedi. Kız kardeşimle bir daha asla konuşmayacağız. Bu yüzden cenazeye gelmeni bu kadar uzun zamandır bekliyorum." dedi.